Αγαπητέ Χρήστο,
είμαι και με τους δυο, ποτέ δε μου άρεσαν οι συγκρίσεις, τις θεωρώ άνευ νοήματος, δείχνει και μια κόντρα ντυμένη με κάτι νεοελληνικό, ένα πείσμα, έναν χαζοεγωϊσμό, μια προσπάθεια κάποιος να επικρατήσει ντε και καλά, Καζαντζίδης – Μπιθικώτσης, Μίκης – Μάνος, γάβροι – βάζελοι, κλπ.
Ο λαός και οι πολίτες τους αγάπησαν όλους, τους τίμησαν και τους τιμούν, τους δόξασαν και τους τραγούδησαν, παραμυθία, ελπίδα, αλληλεγγύη και παρηγορία, η παρουσία τους.
Μόνο η αριστερά τους αδίκησε, κυρίως τον Καζαντζίδη και τον Χατζιδάκι. Τίποτα δεν κατάλαβαν από το πέρασμά τους, στη μουσική και την τέχνη. Δυστυχώς.
ΥΓ1: Χρήστο, δεν το είχα ξανακούσει, άλλωστε τώρα τα ραδιόφωνα παίζουν μια άνευ προηγουμένου ποπ υποκουλτούρα, βασισμένη στις περιβόητες λίστες των μουσικών παραγωγών, είναι πολλά τα λεφτά, κυρίως τα κάτω απ’το τραπέζι, δεν το είχα ξανακούσει το τραγούδι αυτό, έμεινα άφωνη με τη μελωδία, τη μελωδική γραμμή, τους στίχους του Κακογιάννη, τη φωνή του υπέρτατου Καζαντζίδη, ψάξε να το βρεις και άκουσέ το, το «άπονες εξουσίες», έμεινα άφωνη. Σε τρία λεπτά, όλη η ιστορία μας, Αν θέλεις, άκουσέ το.
ΥΓ2: Στη Χαλκιδική μιλάνε έτσι, όπως στον τίτλο σου.